امروز دومین روز تدریسم در مدرسه بود آخرین باری که سر کلاسشان رفته بودم دو هفته ای گذشته بود تا وارد کلاس شدم بجه ها با ذوق گفتند خانم انشا آمده است
هیچ وقت در بیست و پنج سال عمرم فکر نمی کردم خانم انشا کسی بشوم خیلی نگران هستم که معلم خوبی برایشان نباشم و از نوشتن دل زده شان کنم خانم انشا کسی بودن مسئولیت سنگینی دارد باید با این عدم تمرکز و بی حوصلگی بیشتر مطالعه کنم کتاب های روانشناسی رشد را قورت بدهم
از روز قبل حالم خوش نبود چرا این همه پنهان کاری آقا دوباره افسردگی ام عود کرده است نمی توانم شدتش را برای کسی تعریف کنم فقط یک نفرین لعنتی ایست که از زمان دبیرستان گریبانم را گرفته است ول کن ماجرا نیست گاهی از پس یک کار ساده بر نمی آیم حالا هم به خاطر مسائل روز کشورم حالم بدتر شده است شاید کابوس می بینم البته گاهی یادم نمی آید خلاصه دلم می خواست همه چیز را کنسل کنم و نروم
بعدش با خودم گفتم خوب که چی فقط مختص الان نیست فاطی این حس پوچی و غم دیگر مهمان امروز فردا تو نیست این غم مثل بختک از زمان دبیرستان از تو دست برنداشته است
با همه ی این اوصاف مدرسه به نظر من مثل یک عبادتگاه مقدس است اصلا در مدرسه خودم را فراموش می کنم کافی ایست وارد کلاس بشوم بچه ها را ببینم حالم از این رو به آن رو شود سر و صدای بچه ها گاهی مثل آیات کتاب مقدس آرامم می کند هر چند که گاهی خسته می شوم می گویم کاش شغل دیگری داشتم نمی دانم چه طور توضیح بدهم وقتی کنار بچه ها هستم فرقی ندارد باشم یا یک افسرده چندین چند ساله کودک درونم تازه وقت می کند نفس بکشد اصلا زنده می شود سر شوق می آید
مرسی انجمن حقوق کودک بالاخره کسی پیدا شد تا والدین را از قوانین با خبر کند خدای نکرده اگر کودکشان در این جوادث اخیر در مدرسه مورد کودک آزاری قرار گرفتند بدانند که می توانند از نظر قانونی پیگری کنند از عاملین این آزار چه کلامی باشد چه فیزیکی شکایت کنند
نسل امروز فرقی ندارد در چه سن و سالی باشند یا حتی چه جنسیتی داشته باشند آنها کم کم دارند با حقوق ن آشنا می شوند و به اهمیتش پی می برند کسی این تحول را نمی تواند در نطفه خفه کند این فکر حق انتخاب بر بدن و ابراز سایر حقوق نه با اسپری های سیاه خط خطی نمی شوند
درباره این سایت